Κίβδηλος και αποπροσανατολιστικός ο διαχωρισμός νέου και παλιού. Δεν αντέχει στις ανάγκες και τους προβληματισμούς της κοινωνίας που συνοψίζονται σε σταθερότητα, προοπτική, ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές συναινέσεις.
Τι κομίζει το νέο όταν έχει μορφή, αλλά δεν έχει περιεχόμενο και επιχειρήματα με βάση τουλάχιστον τα μέχρι σήμερα δείγματα γραφής. Το αποτύπωμα του νέου είναι απειρία, ανεπάρκεια, ανικανότητα διαπραγμάτευσης και διακυβέρνησης. Είναι το τρίτο μνημόνιο, τα capital controls, οι κεφαλαιακοί έλεγχοι.
Ο κ. Τσίπρας, ως εκφραστής του νέου, ισχυρίζεται ότι τώρα έχει αποκτήσει εμπειρία. Γιατί να τον πιστέψω; Οι συνθήκες χρεοκοπίας και εξόδου από το ευρώ ήταν προβλέψιμες. Άρα, ούτε γνώριζε ότι οι τακτικισμοί και οι μπλόφες σέρνουν τη χώρα στην καταστροφή ούτε έστω τις προέβλεψε. Έτσι ενεργεί ο πολιτικός, και ειδικά ο ηγέτης;
Ήλθε σαν σίφουνας να αλλάξει την Ευρώπη. Γιατί να τον πιστέψω; Εδώ δεν κατάφερε να λύσει τις δικές του εσωτερικές και θεσμικές …ανισορροπίες με αποτέλεσμα την 3η εκλογική αναμέτρηση.
Επί 7 μήνες έκανε την πιο σκληρή διαπραγμάτευση που κατέληξε στο (καλύτερο ή χειρότερο, δεν έχω καταλάβει ακόμη) μνημόνιο. Γιατί να τον πιστέψω; Διαπραγμάτευση χωρίς διπλωματία, χωρίς στρατηγική, χωρίς συμμαχίες δεν γίνεται. Και γι’ αυτό απέτυχε. Παρ’ όλα αυτά εμφανίζει ως επιτυχία του την μείωση των πρωτογενών πλεξονασμάτων. Την μείωση που έχει ενσωματώσει τους κακούς δείκτες της οικονομίας την περίοδο της διακυβέρνησής του, έχει συνυπολογίσει την ύφεση στην οποία γυρίσαμε, το στραγγάλισμα της ιδιωτικής οικονομίας, το κλείσιμο των επιχειρήσεων, την αύξηση της ανεργίας, την πτώση των δημοσίων εσόδων. Το 3ο μνημόνιο, το δικό του δημιούργημα, με δημοσιονομικά μέτρα περίπου 13-14 δις, δεσμεύει την χώρα για 3 χρόνια. Κατά τα λοιπά, όλα είναι καλώς καμωμένα. Ο Θεός να τα κάνει…
Ζητά νέα εντολή καθαρή και ισχυρή κυβέρνηση για να εφαρμόσει ένα μνημόνιο, προιόν εκβιασμού, που δεν πιστεύει. Γιατί να τον πιστέψω; Διεφάνη ότι αδυνατεί ή δεν θέλει να συνυπάρξει με τις ιδεοληψίες του (μεταρρυθμίσεις, επενδύσεις, επιχειρηματικότητα, ιδιωτικοποιήσεις). Ακόμη και αν έχει αλλάξει ο ίδιος (αν και πιστεύω ότι ούτε ενηλικιώθηκε πολιτικά ούτε άλλαξε), με την ομάδα των 53 τι γίνεται; Με την ανομοιογενή κοινοβουλευτική του ομάδα πώς θα στελεχώσει Υπουργεία και Δημόσια Διοίκηση; Ενώ γνωρίζει ότι ακόμη και αν ο ΣΥΡΙΖΑ έλθει πρώτο κόμμα, δεν μπορεί μόνο του να βγάλει το πρόγραμμα, αποκηρύσσει τις συστημικές μετεκλογικές συνεργασίες. Χαρακτηρίζει παρά φύση πιθανή συνεργασία με τη ΝΔ, αλλά θα με ενδιέφερε να μάθω πώς χαρακτηρίζει το βάπτισμα του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος σε ΝΑΙ ή τη συνύπαρξη με τους ΑΝΕΛ.
Ε, λοιπόν δεν αντέχουμε άλλα πειράματα. Αρκετά! Χρειαζόμαστε ηγέτη που ενώνει, συνθέτει, πιστεύει στην εθνική συνεννόηση και τον διάλογο και τον μετουσιώνει σε πράξη. Απαιτούμε να αποκατασταθεί η αξιοπιστία της χώρας εντός και εκτός. Αν θέλουμε να συμβαδίζουμε με τις ανάγκες και την εποχή μας η λύση βρίσκεται στη σταθερή διακυβέρνηση, στις συνεργασίες, τις μεταρρυθμίσεις.
Η Ελλάδα μπροστά με τη ΝΔ και τον …βετεράνο του παλιού συστήματος (χαρακτηρισμός δανεικός από τον ξένο τύπο).