Κύριε Δήμαρχε,

Επεξεργαζόμενη τη σκέψη που είχα να οργανώσουμε μάθημα ανακύκλωσης βιωματικού χαρακτήρα απευθυνόμενο στα νήπια των σταθμών (ΚΠΑΗ και Εθνική Στέγη), και την οποία σας κοινοποίησα ηλεκτρονικά στις 19.6.2015, σας ενημερώνω ότι ανέλαβα την πρωτοβουλία και επικοινώνησα με ηθοποιό – σκηνοθέτη, απευθύνοντας το ερώτημα αν μπορεί να «δημιουργήσει» παραμύθι για μικρά παιδιά με θέμα την ανακύκλωση και αν ναι, κατά πόσο τούτο θα μπορούσε να γίνει σε εθελοντική βάση.

Επειδή ο καλλιτέχνης απήντησε ότι λόγω της ιδιαιτερότητας του θέματος δεν έχει τις ειδικές τεχνικές γνώσεις που χρειάζονται, αντιπρότεινε ότι θα μπορούσαμε να κινητοποιήσουμε τα παιδιά των δημοτικών σχολείων της πόλης μας να «συγγράψουν» ανά σχολικό συγκρότημα το δικό τους παραμύθι, έπειτα τα παραμύθια να αξιολογηθούν και το επικρατέστερο να σκηνοθετηθεί.

Ανεξάρτητα από το ποιος θα επιλεγεί να σκηνοθετήσει το επικρατέστερο παραμύθι και από το αν η σκηνοθεσία θα γίνει εθελοντικά ή θα προβλεφθεί γι’ αυτήν κάποιο κονδύλιο, σκέφτομαι ότι το να εμπεδώσουν τα παιδιά την ιδέα της ανακύκλωσης σε ομαδικό πνεύμα, μέσα από την δική τους δουλειά, και να την εισαγάγουν στην καθημερινότητά τους, θα έχει πολλαπλάσιο όφελος για τα ίδια αλλά και για τις οικογένειές τους. Αφήστε που θα περάσουμε ως δημοτική αρχή με πρωτοποριακό και ευαίσθητο τρόπο το κοινωνικό μήνυμα που θέλουμε ως προς την ανάπτυξη και καλλιέργεια οικολογικής και περιβαλλοντικής συνείδησης. Εξάλλου το παραμύθι που θα επικρατήσει θα μεριμνήσουμε ώστε να παρουσιασθεί δημοσίως σε όλα τα παιδιά της πόλης μας.

Επικαλούμενη την ιδιότητά σας ως εκπαιδευτικού, θα πρότεινα –αν και εφόσον κρίνετε ενδιαφέρουσα και υλοποιήσιμη την ως άνω σκέψη- να θεσμοθετήσουμε αυτό το «εγχείρημα» ώστε να επαναλαμβάνεται κάθε σχολική χρονιά ή έστω σε τακτά διαστήματα (θα αποφασισθεί ποιων τάξεων του Δημοτικού τα παιδιά ενδείκνυται να συμμετέχουν στο εγχείρημα) με την ίδια ή διαφορετική θεματική ενότητα. Πιθανόν θα μπορούσατε να σκεφθείτε κάποιον τρόπο ώστε να μην υπάρχει οικονομική επιβάρυνση ή έστω αυτή να είναι μικρή.  

Με εκτίμηση,
Δήμητρα Νάνου