Είναι η πρώτη φορά που νιώθω ότι η έναρξη της νέας χρονιάς δεν συνοδεύεται από τις συνήθεις προσδοκίες για αίσιο μέλλον.

Και πώς θα μπορούσα να έχω διαφορετικά συναισθήματα, όταν γίνεται λόγος για εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, όταν προκύπτει ότι δεν έγινε καμία διαπραγμάτευση πριν από την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου τον Μάιο του 2010 και ότι δεν υπήρχε εθνική στρατηγική, όταν εφαρμόζονται οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις με παράλληλη φοροεπιδρομή χωρίς κανέναν αναπτυξιακό προσανατολισμό, όταν παρά τα μέτρα διαπιστώνεται απόκλιση στους δημοσιονομικούς στόχους του 2011.

Και έχουμε φθάσει σήμερα σε ένα αδιέξοδο, σε έναν φαύλο κύκλο ύφεσης, όπου την λύση προτείνεται να μας δώσει – άκουσον άκουσον – η εγκατάσταση στην Ελλάδα επιτρόπου για τον έλεγχο του κρατικού προϋπολογισμού.

Επαινώ την υπομονή, αντοχή και καρτερικότητα που έχει επιδείξει ο ελληνικός λαός. Ο ελληνικός λαός έχει δείξει όμως και κάτι άλλο. Ότι δεν ξεχνά. Και ότι τιμωρεί με τον τρόπο του τους πρωταίτιους που μας οδήγησαν σε αυτή την θλιβερή κατάσταση. Και αυτό αποτυπώνεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις μέχρι σήμερα.

Ελπίζω να αλλάξει γρήγορα το πολιτικό σκηνικό, ώστε να έλθει η ανάταξη της ελληνικής οικονομίας και να ξαναβρούμε οι Έλληνες την χαμένη υπερηφάνεια και την εθνική μας αξιοπρέπεια.

Κλείνω, εκθειάζοντας την πρωτοφανή αλληλεγγύη που δείχνουν στις μέρες μας οι Ελληνίδες και οι Έλληνες υποστηρίζοντας τις οικονομικά και κοινωνικά ευπαθείς ομάδες. Και αυτό για μένα αποδεικνύει το μέγεθος της συνοχής που παρά τις αντίξοες συνθήκες εξακολουθεί να διακρίνει την ελληνική κοινωνία!