Επιτρέψτε μου να αναδείξω μία άλλη διάσταση του θέματος, καταθέτοντας την προσωπική μου άποψη. 
 
Εκτιμώ ότι η οικονομική κρίση έχει πλήξει περισσότερο την γυναίκα. Είτε είναι άνεργη είτε εργάζεται. Είτε την συγκρίνουμε με τους άνδρες είτε με άλλες κοινωνικές ομάδες.
 
Δεν είναι μόνον η δυσκολία πρόσβασης της γυναίκας στην αγορά εργασίας, όπως καταδεικνύεται από τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας. Ας μην λησμονούμε ότι ανισότητες εξακολουθούν να υφίστανται και σήμερα. Στερεότυπα του φύλου ως προς διάφορα επαγγέλματα ή κλάδους, έστω και σε μικρότερη κλίμακα σήμερα, αποτελούν τροχοπέδη για την ισότιμη συμμετοχή της γυναίκας στην αγορά εργασίας και την πλήρη κοινωνική και εργασιακή της ένταξη. 
Δεν είναι μόνον ότι η γυναίκα είναι ευάλωτη σε ευέλικτες μορφές απασχόλησης (εκ περιτροπής εργασία ή μερική απασχόληση). Επίσης, η μαύρη και ανασφάλιστη εργασία αφορά κυρίως γυναίκες που ασχολούνται με την κοινωνική φροντίδα ηλικιωμένων και παιδιών ή τις κατ’ εξοχήν οικιακές εργασίες.  
Δεν είναι μόνον ότι η γυναίκα αμείβεται χαμηλότερα συγκριτικά με τους άνδρες ή ότι δεν έχει τα ίδια περιθώρια ανέλιξης. 
Είναι και ότι η έλλειψη οικονομικής ανεξαρτησίας ή επαγγελματικής σταθερότητας επηρεάζει τις επιλογές της γυναίκας ειδικά σήμερα π.χ. ως προς την δημιουργία οικογένειας ή την απόκτηση παιδιών. Για να μην αναφερθώ, χωρίς ωστόσο να απομειώνω τη σημασία και τον υψηλό συμβολισμό τους υπό τις παρούσες συνθήκες, στα περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης ή την εξώθηση στην πορνεία. 
Θα περιγράψω τα πραγματικά περιστατικά 4 περιπτώσεων που τέθηκαν υπόψη μου και τα οποία αναδεικνύουν το πώς βιώνουν τις επιπτώσεις της κρίσης 4 διαφορετικές γυναίκες.
 
1ο παράδειγμα
Γυναίκα εργαζόμενη σε θέση ευθύνης που βρίσκεται σε άδεια μητρότητας. Η εταιρία ανήκει σε πολυεθνικό όμιλο, διακόπτει τη δραστηριότητά της στην Ελλάδα και το σύνολο της εκμετάλλευσης μεταφέρεται στο εξωτερικό. Θα μου πείτε ότι η γυναίκα εργαζόμενη προστατεύεται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και 17 μήνες μετά. Ωστόσο, όλως αιφνιδίως η εργαζόμενη μεταπίπτει σε καθεστώς επισφαλούς εργασίας με κατάληξη κάποια στιγμή την ανεργία, αφού αδυνατεί λόγω της ανατροφής των παιδιών να πάει να εργασθεί στο εξωτερικό. Πιθανόν θα ήταν διαφορετική η απόφαση που θα ελάμβανε ένας άνδρας στη θέση της.
 
2ο παράδειγμα
Έξωση μισθωτών από κατοικία. Εργάζεται μόνον η γυναίκα που επιβαρύνεται όλα τα έξοδα του σπιτιού, η ίδια πληρώνεται ακανόνιστα, ενώ παράλληλα συντηρεί τον άνεργο σύντροφό της. Άρα, έχει να διαχειριστεί την χαμηλή αυτοεκτίμηση, τα αισθήματα ντροπής, κατωτερότητας ή ενοχής του συντρόφου της.
 
3ο παράδειγμα
Ανδρόγυνο σε διάσταση. Η σύζυγος έμεινε εκτός εργασίας γιατί ασχολήθηκε με την ανατροφή των παιδιών. Όσο ήταν σε διάσταση κατοικούσε στο σπίτι που είχε αγοράσει ο σύζυγος με δάνειο. Τώρα ο τελευταίος ζητά διαζύγιο, της ζητά να φύγει από το σπίτι (όπου κατοικεί με τα παιδιά τους) και η ίδια υποαπασχολείται με χαμηλό μισθό.
 
4ο παράδειγμα
Γυναίκα εργαζόμενη ζητά από τον εργοδότη της αφενός την μετατροπή της σύμβασης εργασίας αορίστου χρόνου πλήρους απασχόλησης που έχει σε μερικής απασχόλησης, αφετέρου την παροχή εργασίας με την μορφή της τηλεργασίας.
Πρόκειται για περίπτωση προσαρμογής της εργασιακής σχέσης στις οικογενειακές, κοινωνικο-οικονομικές πραγματικές συνθήκες, όπου η τηλεργασία ανταποκρίνεται σε εξατομικευμένη ανάγκη.
 
Να λοιπόν το αληθινό αποτύπωμα της κρίσης με όρους καθημερινότητας.
 
Τώρα, με αφορμή τη θεσμική ιδιότητά μου ως Αντιδημάρχου, θα ήθελα να κάνω μία σύντομη αναφορά στη σχέση τοπικής αυτοδιοίκησης και γυναίκας.
 
Ξεκινάμε από την παραδοχή ότι η γυναίκα είναι ο κυματοθραύστης της οικογένειας. Αλλά και ο κορμός της κοινωνίας και της οικονομίας. Με βάση την παραδοχή αυτή η μέριμνα της τοπικής αυτοδιοίκησης για τη γυναίκα κάθε ηλικίας είναι στρατηγικής σημασίας ή τουλάχιστον πρέπει να είναι.
 
Η τοπικής αυτοδιοίκησης ενδιαφέρεται για τη γυναίκα. Προσφέρει κοινωνικές δομές στήριξης που συμφιλιώνουν την οικογενειακή και την επαγγελματική ζωή. Προσφέρει προγράμματα κατάρτισης μέσω ΣΥΛΑΠ ή τοπικού χαρακτήρα σχέδια προώθησης της απασχόλησης. Προσφέρει συμβουλευτική υποστήριξη για την γυναικεία επιχειρηματικότητα με στόχο την εξωστρέφεια και την καινοτομία, έστω και σε μικρό βαθμό.
 
Αν ερωτηθώ για το αν αυτά είναι αρκετά, η απάντηση θα είναι αρνητική. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη για να φθάσουμε στο επίπεδο τα προγράμματα αυτά να βασίζονται σε μία τεκμηριωμένη διάγνωση των αναγκών και των τάσεων της αγοράς εργασίας που θα κατευθύνουν την εκάστοτε ωφελούμενη προς τις ενέργειες εκείνες που θα παρέχουν τη βέλτιστη πρόσβαση στην αγορά εργασίας. Ομοίως και για να συνδεθεί η κατάρτιση με την πρακτική άσκηση ή τον επιχειρηματικό κόσμο.
 
Δεν γνωρίζω πόσο εφικτό –και ρεαλιστικό- είναι να διασυνδεθεί ο ΟΑΕΔ με τις δομές που διαθέτει η τοπική αυτοδιοίκηση για την προώθηση των ανέργων στην απασχόληση. Ή  πόσο μπορούμε να πιέσουμε να δοθούν κίνητρα στους εργοδότες να προσλαμβάνουν άνεργες μητέρες. Ή ακόμη να προχωρήσουμε σε πιλοτική εφαρμογή –έστω μετά από διάλογο- της διάστασης του φύλου σε τοπικές πολιτικές. Γιατί στους δήμους γίνεται χαρτογράφηση πληθυσμού, δεδομένων, αναγκών και ιδιαιτεροτήτων και άρα μπορεί να υπάρξει στόχευση π.χ. σε αρχηγούς μονογονεικών οικογενειών, γυναίκες κακοποιημένες ή ΑΜΕΑ.
 
Κλείνω λέγοντας ότι παραδοσιακά η γυναίκα έχει πολλαπλούς ρόλους. Είναι μητέρα, σύζυγος, επαγγελματίας. Η πίεση που έχει δεχθεί λόγω των τρεχουσών συνθηκών είναι αφόρητη. Όλοι πρέπει να στέκονται στο πλευρό της. Και φυσικά, μεταξύ γυναικών αλληλεγγύη!